XVII w. Miod.
Twoja cześć, chwała, nasz wieczny Panie,
Na wieczne czasy niech nie ustanie.
Tobie dziś dajem z rzeszą tych ludzi,
Pokłon i pienie, my Twoi słudzy.
Dziękując wielce Twej Wielmożności,
Za ten dar zacny Twej Wszechmocności;
Żeś się darował nam nic niegodnym,
W tym Sakramencie nam tu przytomnym.
Raczyłeś zostać w takiej postaci,
Nie szczędząc siebie dla nas, swych braci.
Przyszedłszy na świat, Pan wiecznej chwały,
Zaznałeś wiele nędzy niemałej.
Dałeś się potem z wielkiej miłości
Na męki srogie bez wszej litości.
Dałeś swe Ciało, by krzyżowano,
I Krew Najświętszą, by ją przelano.
Wstępując zasię do chwały wiecznej,
Zostawiłeś nam ten to dar zacny.
Na co my patrząc w tym Sakramencie,
Słowu Twojemu wierzymy święcie.
Tobie my, Boże, teraz śpiewamy,
Przed Twą światłością kornie padamy.
Użycz nam łaski, Wszechmocny Boże,
Bez Twej pomocy człek nic nie może.
Źródło: ks. Jan Siedlecki, Śpiewnik kościelny